Stormjagers jagen op supercells in Duitsland
Na een lange periode van zomers weer met regelmatig warmteonweders stond er afgelopen zondag en maandag weer eens een dynamischer weertype op de weerkaarten. Niet in eigen land, maar in de buurlanden Frankrijk en Duitsland. Level 3 Stormchasers zocht het natuurgeweld op. Een reis vol avontuur met een prachtig resultaat. Verslag en fotografie: Paul Begijn
- Volg stormjagers live op Instagram
- Hou onweerupdates in de gaten via Facebook en Twitter
Dynamisch weertype
Na de zogenoemde pulse storms – veelal traagtrekkende buien zonder dynamiek – waren we wel weer eens toe aan een situatie met goed georganiseerde onweersbuien. Reden genoeg voor het stormchaseteam Level 3 om de balans op te maken. Al vanaf donderdag waren de eerste voortekenen zichtbaar van een dynamischer weertype in delen van Frankrijk en Duitsland.
En dus werd er sindsdien al volop gespeculeerd over een meerdaagse stormchase. Planning is dan altijd een ding. Staan er privéafspraken of afspraken op het werk op de agenda? Het maakt de onvoorspelbare hobby van stormchasen er vaak niet makkelijker op. Na wat geschuif en geregel kon ik mezelf uiteindelijk vrij maken voor een meerdaagse stormchase.
Stormchasen in Europa
Samen met Michiel Baetsen, Gijs de Reijke, Roland Dekker en Richie van den Bosch vetrokken we zondag rond het middaguur naar het targetgebied Metz-Nancy in het noodoosten van Frankrijk.
Vandaag was er vooral de kans op multicells: gegroepeerde onweersbuien die het door de aanwezige dynamiek wat langer kunnen volhouden. Kort na de middag kwamen de eerste onweersbuien al op gang in het gebied met opklaringen over centraal Frankrijk. De wat actievere exemplaren zaten richting het zuiden van Frankrijk, met zelfs de rapportage van een supercell in de buurt van Vichy. Dat gebied lag voor ons te zuidelijk, bij ons ging de focus uit naar het noordoosten.
Keuzes maken tijdens de stormjacht
Einde van de middag kwamen we aan in het targetgebied, waarbij de aandacht meteen uitging naar een actievere bui in de regio van Nancy. Een zwakke arcus tekende zich af, maar trok zich ook al snel terug in de bui. We lieten de bui voor wat het was en zochten een iets noordoostelijkere locatie, daar waar de opklaringen zaten. In het veld werden de modellen er nog eens op nagehouden en werd er druk gediscussieerd over de nieuwe locatie.
Gingen we achter de buienlijn aan die zich aan het vormen was over de omgeving van Verdun? Of zetten we in op de laagvlakten van het Rijndal richting Straatsburg waar nog volop opklaringen zaten en zich mogelijk nog wat kon gaan vormen? Terwijl de discussie aan de gang was zagen we in het opklaringengebied diverse bloemkolen ploffen. Maar omdat de buienlijn bij Verdun verreweg het actiefst was, werd besloten om koers te zetten richting het noorden.
‘Atoombom’
Dat veranderde echter snel toen we zagen dat de bliksemactiviteit afnam en we richting de omgeving van Straatsburg een enorme ‘atoombom’ zagen ploffen. In de schone lucht, een machtig gezicht! En zo veranderlijk als het weer, zo veranderlijk reageerden wij op de situatie. Er werd rechtsomkeer gemaakt richting de omgeving van de laagvlakten van de Rijn. Onderweg maakten we nog een stop om het prachtige schouwspel vast te leggen.
Bliksemshow
Ondertussen begon de schemer in te vallen en zochten we een locatie. Waar de bui aanvankelijk veelal ic produceerde, ging dat al snel over in ic en cg-bliksem. Even werden we opgeschrikt door een feller licht. Maar helaas, het bleek een flitskast. “Dat zien we later wel weer.” Na een tocht door smalle bospaden kwamen we uiteindelijk aan in het open veld, waar we prachtig uitzicht kregen op de langstrekkende bui. De goed georganiseerde bui gooide regelmatig plussers, een lust voor het oog. Ruim een uur volgden we de bui en maakten we op verschillende locaties foto’s.
Rond middernacht lieten we de bui lopen en zochten een hotel op in de omgeving van Karlsruhe. Morgen stond immers nog een leuke setting op het programma en we wilden niet te oostelijk afbuigen. Bovendien konden we wel wat slaap gebruiken. Na een lekkere bockworst met een biertje zochten we ons mandje op.
- Welke soorten ontladingen ontstaan er bij onweer?
Model ‘Baetsen’
De volgende dag verschenen we weer fris en fruitig aan het ontbijt. Ondertussen draaide ‘weermodel’ Michiel Baetsen volop. Alle kaarten en modellen werden nauwkeurig bekeken en geanalyseerd. Waarbij vooral de actualiteit in ogenschouw genomen werd. Welk model zat er op dit moment het best op en waar bevindt zich de beste overlap van vocht en windschering op verschillende niveaus?
- Welke soorten supercells bestaan?
‘Model Baetsen’ was er na ruim een uur overwegen wel uit. We zetten koers richting de omgeving Saarbrucken-Metz. Tegen de meeste modellen in – alleen Arome gooide een leuke cel op deze omgeving – werd er zo’n 2 uur gereden richting het targetgebied. Ondertussen viel ons oog op de radar op een snel ontstane onweersbui in de omgeving van Metz. Bingo!
Supercells in het zuiden van Duitsland
De bui vertoonde al vrij snel een split op de radar, waarbij de oostelijke bui er met de energie vandoor ging. We lagen op ramkoers, al duurde het vrij lang voor we zicht kregen op de bui vanwege het vele vocht in de lucht en bosrijke omgeving van Saarbrucken. Kort achter Saarbrucken kwamen we in betere condities en na de laatste heuvelkam begon de lucht zwart af te tekenen.
Gijs bracht ons naar een magnifiek uitzicht op het westen. En daar tekende zich een prachtige schouwspel af. Dof gerommel werd afgewisseld door felle cg’s. En door de sterke inflow werd het vele vocht om ons heen de bui ingezogen, waardoor we zelfs de zon nog even te zien kregen. De prachtig beschenen gerstvelden waren het decor van een sterk ontwikkelende supercell op de voorgrond.
De RFD werd steeds sterker en kwam mooi in beeld. Dit is waar we het voor doen! Het bewijs was maar weer eens geleverd dat je voor dit soort prachtige HP supercells helemaal niet naar de VS moet, maar we in Centraal-Europa genoeg te genieten hebben.
Modderstromen
Nadat de supercell te dicht naderde en we eventuele hagelschade wilden ontlopen, zochten we een nieuwe locatie, waar we supercell opnieuw vastlegden. Dit spelletje probeerden we nog een derde keer te doen, maar door de vele neerslag belandden we in een heuse modderstroom op de snelweg richting Kaiserslautern. Eén voor één baanden de auto’s zich een weg door het wassende water. Een hele opgave wanneer je het traject niet kent en de kans bestaan dat de motor afslaat in het hoge water.
Even brak het zweet met uit toen ik een BMW zag stranden. Maar we moesten wel. En wachten had weinig zin, het water was nog steeds aan het stijgen. Aan de andere kant van de weg was het verkeer inmiddels volledig tot stilstand gekomen en reden brandweerauto’s richting het ondergelopen dal. Ik baande me ondertussen een weg door het water. Met succes.
Inmiddels trok het buiengebied met meerdere supercells dieper Duitsland in en besloten Richie en ik huiswaarts te keren. De andere teamleden reden nog verder om de cel nog een keer succesvol te onderscheppen. Moe maar voldaan reden we in de stromende regen terug richting Nederland. Wat een vangst, wat een avontuur!
